ab la dolchor del temps novel
foillo li bosc, e li aucel
chanton, chascus en lor lati,
segon lo vers del novel chan;
adonc esta ben c'om s'aisi
d'acho don hom a plus talan.
de lai don plus m'es bon e bel
non vei mesager ni sagel,
per que mos cors non dorm ni ri,
ni no m'aus traire adenan,
tro que sacha ben de fi
s'el'es aissi com eu deman.
la nostr'amor vai enaissi
com la branca de l'albespi
qu'esta sobre l'arbre tremblan,
la nuoit, a la ploia ez al gel,
tro l'endeman, que·l sols s'espan
per la fueilla vert e·l ramel.
enquer me membra d'un mati
que nos fezem de guerra fi,
e que·m donet un don tan gran,
so drudari'e son anel:
enquer me lais dieus viure tan
c'aia mas manz soz so mantel.
qu'eu non ai soing de lor lati
que·m parta de mon bon vezi,
qu'eu sai de paraulas com van,
ab un breu sermon que s'espel,
que tal se van d'amor gaban,
nos n'avem la pessa e·l coutel.
guilhem de peiteus